என்னை புழுதியில் புரட்டி
ஊரில் இருக்கும் அழுக்குகளை
உடல் மேல் பூசிக்கொண்டு
உருண்டு புரள்கிறேன் - இருந்தும்
உருவம் மாறவில்லை
எனக்கு. . .

இரக்கத்தை மறந்த இதயத்துடிப்புகள்
இரத்தத்தின் சூடால் சுட்டுவிட்ட
சுயநலமான சுரங்கப்பாதைகள்
சுகங்களை மறந்த நாடித்துடிப்புகள்
அர்ச்சனைகள் ஆசிர்வாதங்கள்
அன்பளிப்புகள் என அத்தனையும்
மறந்துவிட்ட மரத்துப்போன கைகள்
மறந்தும் கூட நன்நெறி
பாதை பக்கம் நகர்ந்துவிடாத
கால்கள். . .
சிரிப்பை மறந்து சிறகொடிந்த
உதடுகள். . .
மறந்தும் கூட மற்றவருக்கு
உதவாத மனம். . .
என்னேரமும் வெறுப்பையும் கோபத்தையும்
தாங்கிய முகம். . .

நான் வாழ்வதற்காக இத்தனை
கோரமுகங்களா. . .?
நிலையாமை நிதர்சனம்! புரிந்துகொண்டபின்
புத்திசுவாதினம் அற்றுப்போனேன். . .
எவருக்கும் இந்த நிலைதான்
என்ற பின்
எதற்காக இத்தனை முகங்கள். . .?