தினமும் பன்னிரண்டு
மணிநேரம் தவமிருக்கின்றது
சூரியன். . .
அதிகாலையில் உன்
கண்விழிப்பிற்காக. . .

தினமும் தேய்கின்றது
நிலா. . .
இரவில் உன்னைப்
பார்க்கமுடியாமல். . .

இரவில் ஒருநாள்
உன்னை
வீதியில் கண்டது
நிலா. . .
அன்றுதான் பௌர்ணமி. . .

இரவுகளில் உன்னை
காணமுடியாமல்
இறுதியில் கருகிவிட்டது
நிலா. . .
அன்றுதான் அம்மாவாசை. . .

விவசாயிகள்.....!!!!!!!

மண்ணைப் பார்த்த நாள்முதல்
உண்ண உணவில்லை இன்றுவரை. . .
உயிர் சிந்தி - உழைத்து உழைத்தே
கைகளின் உள்ளங்கை கூட
கருப்புத்தோல் போர்த்தியிருந்தது. . .

பசியறியா காலம்போய்
வாழ வழிகேட்கும்
வயிற்றுக்கு - இன்றோ
பதில்கூற முடியாத
ஊமைகளாய் இவர்கள். . .

கண்ணீரால் நனைந்து
இவர்களின் இதயங்கூட
இன்று ஊறிப்போன நிலமைதான். . .

நெஞ்சுக் கூட்டின் ஆழமும்
கொஞ்சம் அதிகப்படுத்தப்பட்டுதான் இருந்தது. . .

பசிசெய்த கொலையால்
அந்த ஆழங்கூட - இவர்களின்
ஆவி புதைக்கும் பிணப்படுகுழியாய்த்தான். . .

மழைதந்த வறட்சியால்
இவற்களின் ம்ண்ணும்
இன்று வாய்பிளந்து
உயிர் விட்டுக்கொண்டிருப்பதுதான்
இன்னும் கொடுமை. . .

இது தொடர்ந்தால்
இவர்கள் அணைவரும்
பிணமாவது சத்தியம். . .

இவர்கள் பிணங்கண்டு மனமுருகி
பணந்திண்ணும் முதலைகளும்
மண்வாசனை மறந்து மாக்களும்
இரக்கங்கொண்டு எரித்துத் தொலைவோம்
எனப் பிணங்களைத் தீயிட்டு
எரிப்பதும் நிச்சயம். . .

எரித்த சாம்பலைக் கரைக்கத்
தண்ணீர் வேண்டுமே....?
அப்பொழுதாவது
மழை வரும்......!!!!!

                               
நம்மை நாமே வடிவமைத்துக் கொண்டோம்
பலவேறு வடிவமாக சிதறியிருந்தோம்
ஒரே பெயரில் ஒன்று சேர்ந்தோம் - இந்தியா
பிரிக்கப்பட்ட பல கோடுகளாய் இருந்தோம்
யாரோ தீண்டிவிட அழித்து எழுதப்பட்டது
ஆரம்பமும் முடிவுமான எல்லை கோடானோம்
ஆட்சி முறையின் சதுரங்கத்தில்
தோல்வி எதிர்பார்த்து கேலியாய்
காத்துக்கிடந்த அத்தனை பேருக்கும்
கரித்தூள் பூசி பதில் தந்தோம்
சின்னக் குழந்தையின் கிறுக்கலாக இல்லாமல்
தலைவிதியை தெளிவாக்கினோம்
நம்மை நாமே நிர்ணயித்தோம்
இன்றும் மூன்று கடல் சூழ
நான்கு புறமும் எதிர்ப்பு நிற்குது
என் பாரதத்திற்காக இன்னுயிர் தந்த
அத்தனை பெயர்களையும் நினைவுறுத்தி
சிந்தப்பட்ட குருதியில் எம் மூச்சாக
இனவாதம் மதவாதம் பலியிட்டு
இம்மண்ணை மதித்து இந்தியனாவோம்

கூத்துக்கலையில் வீழ்ந்து ஆடும் ஆட்டங்கள்

துடி
       கடலின் நடுவே ஒளித்த சூரபதுமனை வென்ற பிறகு அக்கடலையே அரங்கமாகக் கொண்டு துடி கொட்டியாடிய கூத்துத் துடி என்ப்படும்.

கடையம்
        வாண்னுடைய சோ என்னும் நகரத்தின் வடக்குப் புறத்தில் இருந்த வயலில், இந்திரனுடைய மனைவி அயிரானி உழத்தி உருவத்தோடு ஆடிய உழத்திக்கூத்து கடையக்கூத்து எனப்படும். இதற்கு உறுபுகள் ஆறு.

பேடு
       மன்மதன் தன் மகனான அநிருத்தனைச் சிறை மீட்பதற்காக வாணனுடைய சோ என்னும் நகரில் பேடி உருவம் கொண்டு ஆடிய ஆடல் பேடு எனப்படும். இது நான்கு உறுப்புக்களை உடையது.

மரக்கால்
       கொற்றவை முன் நேராக எதிர்த்துப் போர் செய்ய முடியாத அவுணர், வஞ்சனையால் வெல்லக்கருதிப் பாம்பு, தேள் முதலிய ஏவிவிட, அவற்றைக் கொற்றவை மரக்காலினால் உழுக்கி ஆடிய ஆடல் இது. இதற்கு நான்கு உறுப்புகள் உண்டு.

பாவை
       அவுணர்கள் மோகித்து வீழ்ந்து இறக்கும் படி ஆடிய கூத்து இது, இப்பாவைக் கூத்து மூன்று உறுப்புக்களையுடையது.

இப்பதினொரு வகை ஆடலையும் 1800 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் மாதவி ஆடினாள் என்று சிலப்பதிகாரம் சொல்லுகின்றது.
இந்தப் பதிப்புடன் கூத்த்துக்கலை முடிவு பெற்றது.

எங்கும் தனியார்மயம் என்று இருக்கும் இன்றைய சுழ்நிலையில் ஒரு இளைஞன் நல்ல வேலைக்கு செல்ல வேண்டுமானால் கல்விதகுதியையும் தாண்டிய சில சிறப்பு தகுதிகள் தேவைப்படுகிறது. அவை மென்திறன் என்று சொல்லப்படும் கூடுதல் திறமைகளே ஆகும். கடிண உழைப்புக்கு பெயர் பெற்ற நம்மவர்க்கு கீழே சொல்லப்படும் மென்திறன்களை   பெறுவது சுலபமானதே......


இதோ அந்த மென்திறன்களை வரிசைபடுத்திகிறேன்.....

                    கண்ணனுடைய பேரனாகிய அநிருத்தனை வாணன் என்னும் அவுணன் சிறை வைத்தபோது, அவனை சிறை மீட்பதற்காகக் கண்ணன் ஆடிய ஆடல், மண்ணால் அல்லது பஞ்ச லோகத்தினால் செய்யப்பட்ட குடத்தைக் கொண்டு ஆடப்படுவது இக்கூத்து, குடக்கூத்துக்கு ஐந்து உறுப்புகள் உண்டு.

                           சிவபெருமான், திரிபுரத்தை எரித்துச் சாம்பலாக்கிய பின்னர், தேர்ப்பாகனாக இருந்த நான்முகன் காணும்படி ஆடியது இக்கூத்து இக்கூத்தில் தூக்கு என்னும் தாள உறுப்புச் சிறப்பாக இருக்கும். இக்கூத்து மொத்தம் ஆறு உறுப்புக்களை உடையது.

         கண்ணன், வாணன் என்னும் அவுணனுடன் மற்போர் செய்து அவனைக் கொன்றதைக் காட்டும் கூத்து மல்லாடல் எனப்படும். மல்லாடல் ஐந்து உறுப்புக்களை உடையது

நின்று ஆடும் கலை நிறைவுபெற்றது. இனி வீழ்ந்து ஆடுவது தொடரும். . .

கற்கால முடிவில் தோன்றிய புதிய கற்காலம் விவசாயத்திற்கு வித்திட்டது. உழவு, குழும வாழ்க்கையென தோன்றி நாடோடி வாழ்க்கை முடிவுக்கு வந்தது. விவசாயம் தலைத்தோங்கியது நாகரீகம் தோன்றியது. அது தான் பொற்காலம். அன்று ஆக்க சக்தியாக, ஒளியும், நெருப்பும், சக்கரமும் இந்த உலகத்தை ஆண்ட காலம் அது. மக்கள் மிகவும் சந்தோசமாக இயற்கையுடன் இயைந்த வாழ்வை வாழ்ந்தனர் என்றால் அது மிகையில்லை. இன்று 21ஆம் நூற்றாண்டு விண்ணைத்தொடும் கட்டிடங்களும், வண்ண விலக்குகளும், கணினிகளும் கால் பதித்து நடனம் ஆடிக்கொண்டிருக்கின்றன. இன்று நம் பூமித்தாயின் இதயத்தை இயந்திரங்கள் தூர்வாரிக்கொண்டிருக்கின்றன. நாடோடி வழ்க்கை மறுபடியும் தொடங்கிவிட்டது, மக்கள் இடம் பெயர தொடங்கிவிட்டனர். பண்பாட்டின் பழம்பெறும் பகுப்புகள் மக்கள் மனதில் மெல்ல கரையத்தொடங்கி மறையும் நிலைக்கு வந்துவிட்டது. அன்று வாழ்ந்த அனைவரும் விவசாயிகள். இன்று சிலர் கோடிகளில், நம்மில் பலர் தெருக்கோடிகளில். ஏற்றத்தாழ்வு வந்ததற்கு விவசாயம் மறக்கடிக்கப் பட்டதே காரணம்.

மக்கள் பிற தொழில்களைச் சுழன்று சுழன்று செய்தாலும்,  அவையெல்லாம் உழவுத் தொழிலுக்குப் பிற்பட்டனவே; ஆகவே, துன்பங்கள் நிரைந்தாலும் உழவுத்தொழிலே தலை சிறந்த தொழிலாகும்.

பிற தொழில் செய்வாரை எல்லாம் தாங்குபவர்கள் உழவர்களே; ஆகவே, உலகம் என்னும் தேருக்கு உழவர்களே அச்சாணி போன்றவர்கள்.